Hak Çalab’ım Hak Çalab’ım Sencileyin Yok Çalab’ım

Hak Çalab’ım Hak Çalab’ım sencileyin yok Çalab’ım
Günahlarımız yarlığa ey rahmeti çok Çalab’ım

Kullar senin sen kulların günahları çok bunların
Uçmağ(ın)a koy bunları binsinler burak Çalab’ım

Ne sultan ne baylardasın ne köşk ü saraylardasın
Girdin miskinler gönlüne edindin durak Çalab’ım

Ne ilmim var ne tâatım ne gücüm (var) ne tâkatım
Meğer senden inâyetim kıl yüzümü ak Çalab’ım

Yarlıgagıl sen Yunus’u günahlı kulların ile
Eğer yarlıgamaz isen key katı fırak Çalab’ım

Yunus Emre

Erenlerin Himmetini Ben Bana Yoldaş Eyleyim

Erenlerin himmetini ben bana yoldaş eyleyim
Her nereye varır isem cümle işim hoş eyleyim

Koyam bu dünyâyı gidem çün âhrete sefer edem
Ol uçmakta hûrilerden ben bana yoldaş eyleyim

Taze ve yumuşak giymeyim cümlesinden fârığ olam
Ger döşeğim toprak ise yastığımı taş eyleyim

Uram yıkam nefs evini oda yana hırs u hevâ
El götürem şimden geri nefs ile savaş eyleyim

Tenim dahı canım dahı hiç bilmedi Ene’l Hakk’ı
Şimdiye dek bilmediyse şimden geri tuş eyleyim

Bugün gülen kişi bunda yarın ağlayısar anda
Revan dökem gözyaşını yastığımı yaş eyleyim

Miskin Yunus çağırıp (der) âşıkıyım miskinlerin
İçim miskin değil ise miskin içim dış eyleyim

Yunus Emre

İlk Adım Yunus idi Adımı Aşık Taktım

İlk adım Yunus idi adımı âşık taktım
Terk edip öd ü edep şöyle haber bıraktım

İzzete kalmış iken âşıklık ne’mdir benim
Ben kendi elim ile yüzüme kara yaktım

Ne assı var elimde tekye kılam ben ona
Aşıklık cem’iyyetin başla boynumda taktım

Benim gibi bende kâr kem sağınç ile bayar
Bir pula gücüm yetmez matâım derdim çattım

Îsî yarım iğneyle yol bulmadı hazrete
Benim bunca mata’la nerde sığısar rahtım

Âşıklar mezhebinde şermisâr oldu Yunus
Âşık ma’şuka erdi ben dünyâya uyaktım

Yunus Emre

Eğer Aşkı Seversen Cân Olâsın

Eğer aşkı seversen cân olâsın
Kamu derdine hem derman bulâsın

Eğer dünya seversen mübtelâsın
Maânî sırrını nerden eresin

Cihan köhne saraydır sen beyîsin
Nice bir eskiye hasretlenesin

Ağudur bal değil dünyâ murâdı
Nice bir ağuya parmak banâsın

Kanatsız kuşlayın kaldın yabanda
Kanatlı kuşlara nerden eresin

Sanâ erden asâ gerek bu yolda
Dayânırsan asâya dayanâsın

Sözü bu Yunus’un güzelleredir
Eğer âşık olursan ûyanâsın

Yunus Emre

Ol Vakit Bir Olasın Ayrılıktan Kalasın

Ol vakit bir olasın ayrılıktan kalasın
Cansız gel bu kapıya bâkıy dirlik bulasın

Can tutagelirisen ye cânım var der isen
Canı şümâr edersen küllî sağınç ilesin

Bunda ne sağınç şümar ye bunda kim kalır var
Çün böyle düştü sefer gerek yolda kalasın

Derd ile gelmeyince dermâna erişilmez
Bir can yolda kor isen bin bin canlar bulasın

Kalma fânî sağınca kast ile bakma gence
Yüz bin iki cihanca ol denli sen olasın

Tadarsan aşk tadından geçersin zâhir dinden
Ayrılığın adından ol vakit kurtulasın

Ya Yunus hani aklın keksizin söyler dilin
Pâyânı yok bu yolun yazıda dolanasın

Yunus Emre

Dervişlik Dedikleri Hırka ile Taç Değil

Dervişlik dedikleri hırka ile taç değil
Gönlün derviş eyleyen hırkaya muhtaç değil

Hırkanın ne suçu var sen yoluna varmazsan
Vargıl yolunca yürü er yolu kalmaç değil

Dersin şeyhin yoluna yalınayak baş açık
Er var dirlik dirilmiş yalınayak aç değil

Durmuş ma’rifet söyler erene Yunus Emre’m
Yol eriyle yoldadır yolsuza yoldaş değil

Yunus Emre

Müşkili Halleylemek Değmenin İşi Değil

Müşkili halleylemek değmenin işi değil
Bir kişiye ver gönül bu yolda naşı değil

Evliyanın gönlünden kesme şey’en lillâhı
Sana himmet ol eyler göz ile kaşı değil

Er oldur kim menzilin her dem gösteridura
Değme ârif bu düşü yoramaz işi değil

Hak tecellî kılmağa can aslını bulmağa
Gönülden sür siyâvı nazarı taşı değil

Bu kelâmın ma’nîsi evliyânın honudur
Yedirmegil câhile ki zîra aşı değil

Yunus bir doğan idi kondu Taptuk koluna
Avın şikâra geldi bu yuva kuşu değil

Yunus Emre

Kim Dervişlik İster İse Diyem Ona N’itmek Gerek

Kim dervişlik ister ise diyem ona n’itmek gerek
Şerbeti elinden koyup ağuyu nûş etmek gerek

Gelmek gerek terbiyete cümle bildiklerin koya
Mürebbîsi ne der ise pes ol onu tutmak gerek

Tuta sabr u kanâati tahammül eyleye katı
Terk eyleye sûretini bildiğin unutmak gerek

Dünyâdan gönlünü çeke eli ile arpa eke
Ununa ayrı kül kata güneşte kurutmak gerek

Diyem ona nice ede nefis dileğin bu yolda
Koçan kim iftar eyleye üç günde bir etmek gerek

Böyledir derviş dileği koya cümle ayrılığı
Ondan bulısar erliği kahırlar çok yutmak gerek

Bakma dünya servisine aldanma halk gövüsüne
Dönüp didar arzusuna ol Hakk’a yüz tutmak gerek

Yunus imdi nedir dersin ye kimin kaydını yersin
Bir kişi bu sözü desin ona gücü yetmek gerek

Yunus Emre

Kemdürür Yoksulluktan Nicelerin Varlığı

Kemdürür yoksulluktan nicelerin varlığı
Nice varlık var iken gitmez gönül darlığı

Batmış dünya malına bakmaz ölüm hâline
Yetmiş Karun malına zihî iş düşvarlığı

Bu dünya kime kaldı kimi berhurdar kıldı
Süleyman’a olmadı onun berhudarlığı

Süleyman zenbil ördü kendi emeğin yerdi
Onun ile buldular onlar berhudarlığı

Gel imdi miskin Yunus ne’n var yola harceyle
Gördün elinden gider bu dünyanın varlığı

Yunus Emre

Gönül Nite Dolana Ma’şukun Bulamayınca

Gönül nite dolana ma’şukun bulamayınca
Kimse âşık mı olur gönülsüz kalmayınca

Gönüldür eğen onu esîr eyleyen seni
Kimdir âzâd eyleyen sen esîr olmayınca

Boynu zencirli geldik key katı esir olduk
Er nazar eylemedi hâlimiz bilmeyince

Yedi nişan gerektir hakıykate erene
Sevdiği girmez ele sevdikler vermeyince

Sözü Yunus’tan işit kibir kılma tut öğüt
İmâret olmayasın tâ harâb olmayınca

Yunus Emre

Sen Canından Geçemeden Cânan Arzu Kılarsın

Sen canından geçemeden cânan arzu kılarsın
Belden zünhar sekmeden iman arzu kılarsın

“Men arefe nefsehu” dersin evet değilsin
Melâikten yukarı seyran arzu kılarsın

Tıfl-i nâ-reste iken eteğin at edinip
Ele cevgân almadan meydan arzu kılarsın

Bilemedin sen beni sadefte ne cevhersin
Mısr’a sultan olmadan Ken’an arzu kılarsın

Yunus imdi her derde Eyyub gibi sabreyle
Derde katlanamazsan derman arzu kılarsın

Yunus Emre

Ol Kişinin Yoktur Yeri İşbu Cihan Hayrân Ona

Ol kişinin yoktur yeri işbu cihan hayrân ona
Demesin kim ben şâdiyem ya şâdilik nerden ona

Şeddâd yaptı uçmağını girmeden aldı canını
Bir dem ona verdirmedi yed’ ıklîmi tutun ona

Demesin kim Müslüman Çalap emrine fermânım
Tutmaz ise Hak sözünü fayda yoktur dinden ona

Ayırmasın çün gün doğar etim tenim üşütmeye
Çün vücûdun delik değil şu’le ermez günden ona

Er donunu giyibeni doğru yola gelmez ise
Çıkarsın ol donun yoksa noksan erer dondan ona

O kişi kim sağırdurur söyleme Hak sözün ona
Ger denirse zâyi’ olur nasîb yoktur sözden ona

Ol kişi kim yol eridir garip gönüller yâridir
Bir söz diyem tutar ise yeğdir şeker baldan ona

Yunus senin kulundurur belli bilesin sen onu
Ko söyleyenler söylesin ya ne bişer dilden ona

Yunus Emre

Bir Kişiye Söyle Sözü Kim Ma’nîden Haberi Var

Bir kişiye söyle sözü kim ma’nîden haberi var
Bir kişiye ver gönlünü canında aşk eseri var

Şunun kim dışı hoşdurur bil onun içi boşdurur
Dün gün ölen baykuşdurur sanma bütün duvarı var

Bir devlengiç yuva yapar yürür ilden yavru kapar
Doğan ileyinden sapar zir’ elinde murdarı var

Yoktur doğanla birliği ye Hakk’a lâyık dirliği
Şol kişiden um erliği onun safâ-nazarı var

Sûret ile çoktur âdem değmesinde yoktur kadem
Evvel âhır ol piş-kadem Muhammed din serveri var

Erenler yoludur meşe meşe kolaydır kolmaşa
Meşe olan yerde paşa harâmî çok Anter’i var

Şeyh u dânişmend ü velî cümlesi birdir er yolu
Yunus’tur dervişler kulu Taptuk gibi serveri var

Yunus Emre

Bu Yokluk Yoluna Bugün Bize Yoldaş Olan Kimdir

Bu yokluk yoluna bugün bize yoldaş olan kimdir
İlimize günilelim sorun kardaş olan kimdir

Ne kaldık işbu ıklimde ağır yüklerin altında
Bu yükleri bu yapları döküp haldâş olan kimdir

Seni bunda veribidi teferrüc eyle gel dedi
Sen ev yaparsın ey hâce evi târâş olan kimdir

Bu ferşi gördük aldandık henüz arşa eremedik
Bu arşa ferşe ey hâce göre ferrâş olan kimdir

Geliniz gidelim gelin ki Yunus göçtü gönüldü
Ayaklara düşer Yunus bu yola baş olan kimdir

Yunus Emre

Can Bir Ulu Kimsedir Beden Onun Atıdır

Can bir ulu kimsedir beden onun atıdır
Her ne lokma yer isen bedenin kuvvetlidir

Ne denli yer isen çok ol denli yürürsün tok
Cana hiç assı yok hep sûret maslahatıdır

Bu can ni’meti hani gelin bulalım onu
Asayiş kılan canı evlîyâ sohbetidir

Sohbet canı semirdir hem âşıkın ömrüdür
Hak Çalab’ın emriyle erenin himmetidir

Erenin yüzü sulu himmeti arştan ulu
Kimi görsen bu hulu eren inâyetidir

İnâyet onun işi anlamaz değme kişi
Bilgil bu hümâ kuşu âşıklar devletidir

Yunus’un yanar içi kamudan gönlü kiçi
Suya sayılmaz suçu erenin himmetidir

Yunus Emre

Canını Aşk Yoluna Vermeyen Aşık Mıdır

Canını aşk yoluna vermeyen âşık mıdır
Cehd eyleyip ol dosta ermeyen âşık mıdır

Dost sevgisin gönülde can ile berkitmeyen
Tûl-i emel defterin dürmeyen âşık mıdır

Aşka tanışık sığmaz değme can göğe ağmaz
Pervâneleyin oda yanmayan âşık mıdır

Nefs arzusundan geçip aşk kadehinden içip
Dost yoluna er gibi durmayan âşık mıdır

Dün gün rıyâzat çekip halvetlerde diz çöküp
Sohbetlerde baş çatıp yanmayan âşık mıdır

Yunus imdi ol dostun cefâsına sabreyle
Yüreğine aşk odun urmayan âşık mıdır

Yunus Emre

Koyup Nakş u Nigârı Nakşa Yol Verme Zinhâr

Koyup nakş u nigârı nakşa yol verme zinhâr
Nakş ile yola giren âkıbet dünyâ sever

Dünyâyı bırak elden dünyâ geçmez bu yoldan
İki aşk bir gönülden asla geçmez bu haber

Ye sevgil dünyâ tutgil ye sevgil yol iletgil
İki de’vî bir ma’nî bu yolda sığmaz derler

Geç mahluk tâatından göz ırma dost katından
Aldanma fânî nakşa fânî nakşı n’iderler

Kalma bu değme renge yüz bin yıllık fersenge
İki cihan bir adım şaşırmadan alarlar

Bu devrandan ütegör kervan yitti yetegör
Korku var sağda solda kayıkmadan giderler

Yaban yolun gözetme yol evde daşra gitme
Can yolu can evinde can râzını can duyar

Can râzını can bile can vermez râzın dile
Gerçek âşık dost ile velen yabanda söyler

Evvel kademden beri gerçek yönü ileri
Geldi gider içeri Yunus daşra bî haber

Yunus Emre

Dervişlik Dedikleri Bir Acâyip Duraktır

Dervişlik dedikleri bir acâyip duraktır
Derviş olan kişiye evvel dirlik gerektir

Çün erde dirlik ola Hakk ile birlik ola
Varlığı elden koyup ere kulluk gerektir

Kulluk eyle erene bakıp Hakk’ı görene
Senden haber sorana key miskinlik gerektir

Hak ere benim dedi varlığın erde kodu
Erenlerin himmeti yerden göğe direktir

Bu dervişlik beratın okumadı müftiler
Onlar ne bilsin onu bu bir gizli varaktır

Yunus sen ârif isen anladım bildim deme
Tut miskinlik eteğin âhır sana gerektir

Yunus Emre

İşbu Vücud Şehrine Bir Dem Giresim Gelir

İşbu vücud şehrine bir dem giresim gelir
İçindeki sultanın yüzün göresim gelir

İşidirim sözünü göremezem yüzünü
Yüzünü görmekliğe canım veresim gelir

Ol sultan halvetinin yedi hücresi vardır
Yedisinden içeri seyran kılasım gelir

Her kapıda bir kişi yüz bin çerisi vardır
Aşk kılıcın kuşanıp cümle kırasım gelir

Erenlerin sohbeti artırır mahabbeti
Bî dertleri sohbetten her dem süresim gelir

Leylî-i Mecnun benim şeydâ-yı Rahman benim
Leylî yüzün görmeğe Mecnun olasım gelir

Dost oldu bize mihman bunca yıl bunca zaman
Gerçek İsmâil gibi kurban olasım gelir

Miskin Yunus’un nefsi dört tabîat içinde
Aşk ile can sırrına pinhan olasım gelir

Yunus Emre

Ne Bilsin Bu Aşkı Usanlar Uyalar

Ne bilsin bu aşkı usanlar uyalar
Ne varsın bu yola azıksız yayalar

Gelin biz varalım Yûnus’u görelim
Ki yüzü nûrundan bin açlar doyalar

Harabâtîlerden göründü çün (kim) aşk
N’iderler bu ârı bu rengi yuyalar

Melekler dağında sâdıklar bağında
Ecelsiz ne gün var ömürler sayalar

Biz bizi koyalım onlar biz olalım
Birliği duyanlar ikilik koyalar

Yunus sen bir olgıl gönülde sır olgıl
Ki derviş olanlar bu sırrı duyalar

Yunus Emre