Mevsimsiz Gül Açma Şita Çağında

Mevsimsiz gül açma şita çağında
Çeker bir kırağı bozlanmayasın
Elesten verdiğin aht misalinde
Verdiği ikrara yozlanmayasın

Tuzağı iblistir muhibbi zenan
Asabını bozar fettan-ı zaman
Damarlar antendir ruh da cereyan
Kığılcımlar saçar közlenmeyesin

Az söyle öz söyle bulasın rahmet
Rağbeti olmayan bulamaz şöhret
Koparır keleyi anka-yı şehvet
Yalancı tavustek pozlanmayasın

Nefse uyan çürüğünü sağlamaz
Vefasız dilbere gönül bağlamaz
Bir misal var kendi düşen ağlamaz
Düşüp bir çukura sızlanmaysın

Ey Müdami sen ol nefsini güden
Cüz'i iradeyi hak vermiş yeden
Ulaşır menzile aheste giden
Yüzyiğirmi voltluk kızlanmayasın

Müdami

Gam Kasavet Cem Olalı Başıma

Gam kasavet cem'olalı başıma
Bir dem ağlamakla gülmez bu gönül
Nadan sözü tesir etmez düşüme
Her kelamı guşa almaz bu gönül

Bir dem muntazırdır yar selam için
Bir dem hiddetlenir her kelam için
Bir dem tabip olur il alem için
Öz derdine derman bulmaz bu gönül

Bir dem eserlenir eser yel gibi
Bir dem mevce gelir taşar sel gibi
Bir dem incelenir ipek tel gibi
Bir dem ipe sapa gelmez bu gönül

Bir dem Rüstem olur kılıcın biler
Bir dem Mecnun olur Leyla'sın diler
Bir dem Ferhat olur kayalar deler
Hiç bir meşakatten yılmaz bu gönül

Bir dem Müdam murat almak istiyor
Bir dem mahbubunu bulmak istiyor
Bir dem yüzbin çarha girmek istiyor
Sanırsın ölüm yok ölmez bu gönül

Müdami

Küçükten Yılgınım Sözden

Küçükten yılgınım sözden
Dile minnet mi çekerim
Kanlı yaş dökerim gözden
Sele minnet mi çekerim

Sevmem rakibi nadandır
Altun bilmeğe madendir
Rızkı veren yaradandır
Kula minnet mi çekerim

Bir aşkın honın doyarım
Gizli sırları duyarım
Karadan ağdan giyerim
Ala minnet mi çekerim

Yaradanım benim gani
Elbet mahzun etmez beni
Kokladım badi reyhani
Güle minnet mi çekerim

Müdam kendi özü bilir
Hak yazdığı yazı bilir
Bizim nasip bizi bulur
Pula minnet mi çekerim

Müdami