Çiçek

Adını söylemeden önce
Bir hiçti o
Özlemdi yalnızca.

Adını söyleyince
Geldi bana
Çiçeğim oldu.

Ne zaman söylesem adını,
Tatlı bir ses duyarım
Adımı fısıldayan.

Bu renk, bu koku,
Ona yaklaşınca
Bir çiçek olur ses.

Bir şey olmayı özleriz hep -
Bir anlam olmayı sözgelişi,
Ben de sen olmayı

Kim Chun-Su

Çeviren: Muzaffer Uyguner

Çiçek

Kurumuş, kokusuz bir çiçek gördüm, 

Unutulmuş bir kitabın sayfaları arasında; 

Ve bu çiçek tuhaf hayallerle, 

Doldurdu ruhumu ansızın:

Nerede açtın, ne zaman, hangi baharda? 

Çok mu yaşadın, kim seni koparan? 

Tanıdık mı, yabancı bir el mi? 

Ve neden seni böyle bırakıp gittiler?

Sevecen bir buluşmanın mı,
Yoksa ölümcül ayrılıkların anısına mı,
Ya da ıssız kırlarda, orman gölgelerinde yapılmış, 

Bir yalnız yürüyüşün ardından mı buradasın?

Yaşar mı şimdi çiçeği solduranlar? 

Acaba şimdi neredeler? 

Yoksa onlar da, şu gizemli çiçek gibi, 

Çoktan cansızlaşıp gittiler mi?

Aleksandr Sergeyeviç Puşkin

Seçme Şiirler

1828